Volgens de Dikke Van Dale is Etiquette : Het geheel van beleefdheidsregels en omgangsvormen
Etiquetteregels zijn voor de meeste mensen van deze tijd stoffig en oubollig. Toch worden veel van deze deze stoffige etiquetteregels of ouderwetse gewoonten weer vaak toegepast bij het trouwen. Etiquette bij trouwen geeft iets officieels aan deze bijzondere dag en tevens voegt het gevoelsmatig iets toe aan de officiële betekenis van het huwelijk. We hebben diverse etiquetteregels en oude gewoonten voor je op een rijtje gezet, in de volgorde van het verloop van de trouwdag.
Volgens de etiquette voor trouwen doet de man eerst het aanzoek aan zijn vriendin. Wil zij inderdaad trouwen, dan gaat de man naar zijn schoonvader om hem om de hand van zijn dochter te vragen. Dit was vroeger niet bpaald een gezellige ontmoeting, ...een sollicitatiegesprek is misschien wel een betere omschrijving. De vader vroeg dan zijn schoonzoon de kleren van het lijf. Het ging hem er vooral om dat hij in staat was zijn dochter te onderhouden. Het geld voerde daarom meestal de boventoon. Als de man zich goed gedragen had en uit een goede familie kwam, maakte hij een grote kans te mogen trouwen met zijn geliefde.
De a.s. bruidegom had nog een reden om optimaal te verschijnen bij zijn schoonvader. De vader van de bruid is/was namelijk degene die de bruiloft voor het grootste deel betaald. Na het gesprek tussen vader en schoonzoon was het tijd voor de wederzijdse ouders om elkaar te ontmoeten. Tijdens deze ontmoeting werden de huwelijksvoorwaarden besproken. Als dit allemaal was gregeld, dan kon er getrouwd worden.
In de huidige tijd wordt de etiquette voor het huwelijk niet meer stipt nageleefd. Een meerderjarige heeft in Nederland tenslotte ook al geen toestemming van de ouders nodig om te mogen trouwen. Toch is het altijd leuk als de aankomende bruidegom voor de vorm de hand van zijn vriendin gaat vragen bij haar vader. Zo kan je tevens op een verrassende manier je ouders inlichten over de trouwplannen.
Eén van de echte stoffige regels in de etiquette gaat over de kleding voor de bruiloftgasten. Draagt de bruid een lange witte trouwjurk dan dienen de vrouwelijke gasten een mantelpakje te gragen. Draagt de bruidegom een jacquet als trouwpak dan dragen zijn beste vrienden, zijn vader, de getuigen en de mannelijke ceremoniemeester ook een jacquet.
Soms heeft het bruidspaar bepaalde kledingwensen om de trouwdag een bepaald cachet of thema mee te geven. In dat geval wordt dat vermeld op de huwelijksuitnodigingen. Bijvoorbeeld Dresscode White , Dresscode Black tie of Tenue de Ville. Black Tie betekent dat de heren in smoking worden verwacht en de dames in cocktail. 'White tie' betekent voor de mannelijke gasten een rokkostuum en voor de dames avondtoilet. Tenue de ville is minder formeel: een mooi donker driedelig pak en een mantelpak of jurkje is dan de keuze. Pink Tie is het minst formeel, een ieder is vrij in zijn keuze, het maakt niet uit. De moeder van de bruid heeft overigens de eerste keuze. De moeder van de bruidegom past haar kledingkeuze aan, net als de andere vrouwelijke gasten.
Het trouwboeket wordt binnen de etiquette van het huwelijk gekozen en betaald door de man. De bruidegom neemt het trouwboeket mee als hij de bruid komt halen op de trouwdag en hij geeft het haar persoonlijk. Het trouwboeket wordt voor de huwelijksvoltrekking rechts en daarna links gedragen. Bij de huwelijksplechtigheid neemt een bruidsmeisje het trouwboeket van de bruid over.
De gasten die de hele dag op de bruiloft aanwezig zijn dragen corsages. De dames dragen de corsages links, vrij hoog richting schouder met het steeltje schuin omhoog. De heren dragen de corsage op de linker revers met het steeltje naar beneden.
De corsages worden afgestemd op het bruidsboeket. De bruidegom draagt op de grote dag in zijn linker knoopsgat een bloem met het steeltje naar beneden. Traditioneel is dit een anjer, maar nu vaak een bloem uit het bruidsboeket.
Etiquette voor de trouwringenBinnen het katholieke geloof worden de trouwringen doorgaans aan de linkerhand gedragen terwijl de protestantse bruidsparen de trouwring aan de rechterhand dragen.
Maar in landen zoals Oostenrijk en Italië dragen de katholieken de trouwring juist rechts. In Spanje verschilt dat zelfs per gebied. Het is dus niet slechts een geloofskwestie, maar het verschilt ook per land.
Als bruidskinderen kennen we de bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Twee bruidskinderen is het minimum, acht het maximale aantal. De bruidsmeisjes worden ook wel strooistertjes genoemd. In hun mandjes zitten de bloemen of bloemblaadjes die ze tijdens het verlaten van de kerk of stadhuis het bruidspaar voor de voeten strooien. De bruidsmeisjes zijn meestal de ongetrouwde jongere zusjes of nichtjes van de bruid.
Officieel moeten de bruidsmeisjes tijdens de trouwdag de bruid waar nodig terzijde staan. Tijdens de receptie nemen de bruidskinderen ook de cadeaus over die de bruid krijgt aangeboden. Volgens de etiquetteregels bij het trouwen is het tevens hun taak om een lijst bij te houden waarop staat beschreven welke gast welk cadeau heeft gegeven.
De bruidsjonkers treden op als partners van de bruidsmeisjes en hebben dezelfde taken. Als bruidsjonker wordt ook wel eens een iets ouder iemand genomen die tijdens de trouwdag ook als ceremoniemeester optreedt.
De kleding van de bruidsmeisjes wordt aangepast aan de stijl en kleurstelling van de trouwjurk. Voor bruidsjonkers is speciale kleding beschikbaar.
Al voordat het bruidspaar bij de kerk aankomt hebben de gasten reeds plaats genomen. Volgens de etiquette bij trouwen in de kerk zitten de dames links en de heren rechts. De ouders van de bruidegom nemen plaats aan de rechterkant, zoals hun zoon dat ook gaat doen en de ouders van de bruid nemen plaats aan de linkerkant, evenals hun dochter straks.De bruidegom neemt dus plaats rechts voor de bidstoel en de bruid links. Maar wordt de bruid volgens de mooiste etiquette traditie die het trouwen kent, weggegeven door haar vader, dan komt zij iets later binnen aan de arm van haar vader die haar tot aan het altaar brengt .
Een stoet vormt zich buiten op het voorplein van de kerk. Zij vormen een erehaag voor de bruid die, aan de arm van haar vader, de kerk binnentreedt. Ze worden gevolgd door de bruidskinderen, de bruidegom en zijn moeder, haar eigen moeder en de vader van de bruidegom, de grootouders, de getuigen en de rest van de genodigden.Bij het verlaten van de kerk is de volgorde van de stoet als volgt: het bruidspaar gevolgd door de ouders van de bruid, de ouders van de bruidegom, de grootouders, de bruidsmeisjes en hun -jonkers, de getuigen, de familie en de vrienden.
Zoals hierboven al deels beschreven brengt de vader van de bruid bij het weggeven van de bruid, zijn dochter dus naar de bruidegom die bij het altaar of in het gemeentehuis staat te wachten.
Voordat de trouwtaart wordt aangesneden, kan er door de wederzijdse ouders een champagne toast worden uitgebracht op het geluk van het kersverse bruidspaar. Volgens de etiquette van het huwelijk en het trouwen brengt de vader van de bruid als eerste een toast uit, gevolgd door de vader van de bruidegom.
De openingsdans wordt vanzelfsprekend uitgevoerd door de bruid en de bruidegom. Bij de tweede ronde dansen de bruid en bruidegom met een andere partner. De bruid danst met haar vader, terwijl de bruidegom met de moeder van de bruid danst. De derde ronde kunnen de bruid en bruidegom dan dansen met de vader en moeder van de bruidegom.
De openingsdans is officieel een foxtrot of een Engelse wals. Maar voor de etiquette is het dansen in bovengenoemde volgorde belangrijker dan de dans die gespeeld wordt. Uiteraard kunnen jullie vooraf met de muziek bespreken dat jullie willen openen op jullie eigen nummer of een eenvoudig en kort nummer waar zelfs de ongeoefende bruidegom mee uit de voeten kan.
